Thailand

Surah อัน-นาซิอาต - Aya count 46

وَٱلنَّٰزِعَٰتِ غَرْقًۭا ﴿١﴾

ขอสาบานด้วย (มะลาอิกะฮฺ) ผู้ฉุดกระชาก (วิญญาณของผู้ปฏิเสธศรัทธา) อย่างแรง

وَٱلنَّٰشِطَٰتِ نَشْطًۭا ﴿٢﴾

ขอสาบานด้วย (มะลาอิกะฮฺ) ผู้ชัก (วิญญาณของผู้ศรัทธา) อย่างแผ่วเบา

وَٱلسَّٰبِحَٰتِ سَبْحًۭا ﴿٣﴾

ขอสาบานด้วย (มะลาอิกะฮฺ) ที่แหวกว่ายในท้องนภากาศ

فَٱلسَّٰبِقَٰتِ سَبْقًۭا ﴿٤﴾

แล้วพวกเขา (มะลาอิกะฮฺ) ผู้รีบรุดหน้าไปอย่างว่องไว

فَٱلْمُدَبِّرَٰتِ أَمْرًۭا ﴿٥﴾

แล้วพวกเขา (มะลาอิกะฮฺ) ผู้บริหารกิจการ

يَوْمَ تَرْجُفُ ٱلرَّاجِفَةُ ﴿٦﴾

วันซึ่งการเป่าสังข์ครั้งแรกทำให้สั่นสะเทือน

تَتْبَعُهَا ٱلرَّادِفَةُ ﴿٧﴾

การเป่าสังข์ครั้งสองจะติดตามมา

قُلُوبٌۭ يَوْمَئِذٍۢ وَاجِفَةٌ ﴿٨﴾

ในวันนั้นดวงจิตทั้งหลายจะตระหนก

أَبْصَٰرُهَا خَٰشِعَةٌۭ ﴿٩﴾

สายตาของพวกเขาจะละห้อย

يَقُولُونَ أَءِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِى ٱلْحَافِرَةِ ﴿١٠﴾

พวกเขาจะกล่าวว่า พวกเราจะถูกให้กลับไปอยู่ในสภาพเดิมอีกกระนั้นหรือ ?

أَءِذَا كُنَّا عِظَٰمًۭا نَّخِرَةًۭ ﴿١١﴾

เมื่อเราได้กลายเป็นกระดูกที่ผุแล้วกระนั้นหรือ ?

قَالُوا۟ تِلْكَ إِذًۭا كَرَّةٌ خَاسِرَةٌۭ ﴿١٢﴾

พวกเขากล่าวว่า ถ้าเป็นเช่นนั้นก็เป็นการกลับไปที่ขาดทุน

فَإِنَّمَا هِىَ زَجْرَةٌۭ وَٰحِدَةٌۭ ﴿١٣﴾

ความจริงมันเป็นเพียงเสียงก้อนครั้งเดียวเท่านั้น

فَإِذَا هُم بِٱلسَّاهِرَةِ ﴿١٤﴾

แล้วเมื่อนั้นพวกเขาก็จะออกมายังที่ราบโล่ง

هَلْ أَتَىٰكَ حَدِيثُ مُوسَىٰٓ ﴿١٥﴾

เรื่องราวของมูซาได้มาถึงได้มาถึงเจ้าแล้วมิใช่หรือ ?

إِذْ نَادَىٰهُ رَبُّهُۥ بِٱلْوَادِ ٱلْمُقَدَّسِ طُوًى ﴿١٦﴾

ขณะที่พระเจ้าของเขาทรงเรียกเขาที่หว่างหุบเขาฏวาอันบริสุทธิ์

ٱذْهَبْ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ إِنَّهُۥ طَغَىٰ ﴿١٧﴾

เจ้าจงไปหาฟิรเอานฺ เพราะเขาละเมิดฝ่าฝืน

فَقُلْ هَل لَّكَ إِلَىٰٓ أَن تَزَكَّىٰ ﴿١٨﴾

แล้วจงกล่าวว่า ท่านประสงค์จะซักฟอกไหม ?

وَأَهْدِيَكَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَتَخْشَىٰ ﴿١٩﴾

และจะให้ฉันนำท่านไปสู่พระเจ้าของท่านไหม ? เพื่อท่านจะได้ยำเกรง

فَأَرَىٰهُ ٱلْءَايَةَ ٱلْكُبْرَىٰ ﴿٢٠﴾

แล้วมูซาก็แสดงให้เขาเห็นสัญญาณอันยิ่งใหญ่

فَكَذَّبَ وَعَصَىٰ ﴿٢١﴾

แต่เขาได้ปฏิเสธและดื้นดัน

ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَىٰ ﴿٢٢﴾

แล้วเขาก็ผินหลังกลับหนีออกไปอย่างเร็ว

فَحَشَرَ فَنَادَىٰ ﴿٢٣﴾

แล้วเขาก็ได้เรียกชุมนุม แล้วประกาศออกไป

فَقَالَ أَنَا۠ رَبُّكُمُ ٱلْأَعْلَىٰ ﴿٢٤﴾

แล้วกล่าวว่า ฉันคือพระเจ้าสูงสุดของพวกท่าน

فَأَخَذَهُ ٱللَّهُ نَكَالَ ٱلْءَاخِرَةِ وَٱلْأُولَىٰٓ ﴿٢٥﴾

ดังนั้นอัลลอฮฺจึงคร่าเขาเป็นการลงโทษที่เป็นแบบอย่างทั้งในปรโลกและในโลกนี้

إِنَّ فِى ذَٰلِكَ لَعِبْرَةًۭ لِّمَن يَخْشَىٰٓ ﴿٢٦﴾

แท้จริงในการนี้ย่อมเป็นข้อเตือนใจสำหรับผู้ยำเกรงของอัลลอฮฺ

ءَأَنتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ ٱلسَّمَآءُ ۚ بَنَىٰهَا ﴿٢٧﴾

พวกเจ้าลำบากยิ่งในการสร้างกระนั้นหรือ ? หรือว่าชั้นฟ้าที่พระองค์ทรงสร้างมัน !

رَفَعَ سَمْكَهَا فَسَوَّىٰهَا ﴿٢٨﴾

พระองค์ทรงยกให้มันสูงขึ้นแล้วทรง ทำให้มันสมบูรณ์

وَأَغْطَشَ لَيْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَىٰهَا ﴿٢٩﴾

และทรงทำให้กลางคืนของมันมืดทึบ และทรงทำให้ความสว่างของมันออกมา

وَٱلْأَرْضَ بَعْدَ ذَٰلِكَ دَحَىٰهَآ ﴿٣٠﴾

และหลังจากนั้นทรงทำให้แผ่นดินเป็นพื้นราบเรียบ

أَخْرَجَ مِنْهَا مَآءَهَا وَمَرْعَىٰهَا ﴿٣١﴾

ทรงให้ออกมาจากแผ่นดินเป็นน้ำของมัน และทุ่งหญ้าของมัน

وَٱلْجِبَالَ أَرْسَىٰهَا ﴿٣٢﴾

ส่วนเทือกเขานั้นทรงทำให้มันมั่นคง

مَتَٰعًۭا لَّكُمْ وَلِأَنْعَٰمِكُمْ ﴿٣٣﴾

ทั้งหมดนี้เป็นปัจจัยยังชีพสำหรับพวกเจ้า และสำหรับปศุสัตว์ของพวกเจ้า

فَإِذَا جَآءَتِ ٱلطَّآمَّةُ ٱلْكُبْرَىٰ ﴿٣٤﴾

ดังนั้นเมื่อความหายนะอันใหญ่หลวงได้เกิดขึ้น

يَوْمَ يَتَذَكَّرُ ٱلْإِنسَٰنُ مَا سَعَىٰ ﴿٣٥﴾

เป็นวันที่มนุษย์จะนึกถึงสิ่งที่เขาได้ขวนขวายไว้

وَبُرِّزَتِ ٱلْجَحِيمُ لِمَن يَرَىٰ ﴿٣٦﴾

และนรกหรือเปลวไฟจะถูกเผยให้แก่ผู้ที่มองมัน

فَأَمَّا مَن طَغَىٰ ﴿٣٧﴾

ส่วนผู้ที่ละเมิดฝ่าฝืนนั้น

وَءَاثَرَ ٱلْحَيَوٰةَ ٱلدُّنْيَا ﴿٣٨﴾

และเขาได้เลือกเอาการมีชีวิตอยู่ในโลกนี้

فَإِنَّ ٱلْجَحِيمَ هِىَ ٱلْمَأْوَىٰ ﴿٣٩﴾

ดังนั้นนรกหรือเปลวไฟคือที่พำนักของเขา

وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِۦ وَنَهَى ٱلنَّفْسَ عَنِ ٱلْهَوَىٰ ﴿٤٠﴾

และส่วนผู้ที่หวาดหวั่นต่อการยืนเบื้องหน้าพระเจ้าของเขา และได้หน่วงเหนี่ยวจิตใจจากกิเลสต่ำ

فَإِنَّ ٱلْجَنَّةَ هِىَ ٱلْمَأْوَىٰ ﴿٤١﴾

ดังนั้นสวนสวรรค์ก็จะเป็นที่พำนักของเขา

يَسْـَٔلُونَكَ عَنِ ٱلسَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَىٰهَا ﴿٤٢﴾

พวกเขาจะถามเจ้าถึงยามอวสาน (วันกิยามะฮฺ) ว่า เมื่อใดเล่ามันจะเกิดขึ้น ?

فِيمَ أَنتَ مِن ذِكْرَىٰهَآ ﴿٤٣﴾

ด้วยเหตุอันใดเจ้าจึงชอบกล่าวถึงมันนัก ?

إِلَىٰ رَبِّكَ مُنتَهَىٰهَآ ﴿٤٤﴾

ยังพระเจ้าของเจ้าเท่านั้นคือวาระ

إِنَّمَآ أَنتَ مُنذِرُ مَن يَخْشَىٰهَا ﴿٤٥﴾

ความจริงเจ้าเป็นแต่เพียงผู้ตักเตือนแก่คนที่หวาดหวั่นมัน (วันกิยามะฮฺ) เท่านั้น

كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَهَا لَمْ يَلْبَثُوٓا۟ إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحَىٰهَا ﴿٤٦﴾

วันที่พวกเขาจะเห็นมัน (วันกิยามะฮฺ) ประหนึ่งว่าพวกเขามิได้พำนักอยู่โลกนี้เว้นแต่เพียงชั่วครู่หนึ่งของยามเย็นและยามเช้าของมันเท่านั้น