Persian
Surah حجر - Aya count 99
الر، این آیات کتاب، و قرآن مبین است.
کافران (هنگامی که آثار شوم اعمال خود را ببینند،) چه بسا آرزو می‌کنند که ای کاش مسلمان بودند!
بگذار آنها بخورند، و بهره گیرند، و آرزوها آنان را غافل سازد؛ ولی بزودی خواهند فهمید!
ما اهل هیچ شهر و دیاری را هلاک نکردیم مگر اینکه اجل معیّن (و زمان تغییر ناپذیری) داشتند!
هیچ گروهی از اجل خود پیشی نمی‌گیرد؛ و از آن عقب نخواهد افتاد!
و گفتند: «ای کسی که «ذکر» [= قرآن] بر او نازل شده، مسلماً تو دیوانه‌ای!
اگر راست می‌گویی، چرا فرشتگان را نزد ما نمی‌زوری؟!»
(امّا اینها باید بدانند) ما فرشتگان را، جز بحق، نازل نمی‌کنیم،؛ و هرگاه نازل شوند، دیگر به اینها مهلت داده نمی‌شود (؛ و در صورت انکار، به عذاب الهی نابود می‌گردند)!
ما قرآن را نازل کردیم؛ و ما بطور قطع نگهدار آنیم!
ما پیش از تو (نیز) پیامبرانی در میان امّتهای نخستین فرستادیم.
هیچ پیامبری به سراغ آنها نمی‌آمد مگر اینکه او را مسخره می‌کردند.
ما اینچنین (و از هر طریق ممکن) قرآن را به درون دلهای مجرمان راه می‌دهیم!
(اما با این حال،) آنها به آن ایمان نمی‌آورند؛ روش اقوام پیشین نیز چنین بود!
و اگر دری از آسمان به روی آنان بگشاییم، و آنها پیوسته در آن بالا روند...
باز می‌گویند: «ما را چشم‌بندی کرده‌اند؛ بلکه ما (سر تا پا) سحر شده‌ایم!»
ما در آسمان برجهایی قرار دادیم؛ و آن را برای بینندگان آراستیم.
و آن را از هر شیطان رانده شده‌ای حفظ کردیم؛
مگر آن کس که استراق سمع کند (و دزدانه گوش فرا دهد) که «شهاب مبین» او را تعقیب می‌کند (و می‌راند)
و زمین را گستردیم؛ و در آن کوه‌های ثابتی افکندیم؛ و از هر گیاه موزون، در آن رویاندیم؛
و برای شما انواع وسایل زندگی در آن قرار دادیم؛ همچنین برای کسانی که شما نمی‌توانید به آنها روزی دهید!
و خزائن همه چیز، تنها نزد ماست؛ ولی ما جز به اندازه معیّن آن را نازل نمی‌کنیم!
ما بادها را برای بارور ساختن (ابرها و گیاهان) فرستادیم؛ و از آسمان آبی نازل کردیم، و شما را با آن سیراب ساختیم؛ در حالی که شما توانایی حفظ و نگهداری آن را نداشتید!
ماییم که زنده می‌کنیم و می‌میرانیم؛ و ماییم وارث (همه جهان)!
ما، هم پیشینیان شما را دانستیم؛ و هم متأخّران را!
پروردگار تو، قطعاً آنها را (در قیامت) جمع و محشور می‌کند؛ چرا که او حکیم و داناست!
ما انسان را از گِل خشکیده‌ای (همچون سفال) که از گِل بد بوی (تیره رنگی) گرفته شده بود آفریدیم!
و جن را پیش از آن، از آتش گرم و سوزان خلق کردیم!
و (به خاطر بیاور) هنگامی که پروردگارت به فرشتگان گفت: «من بشری را از گل خشکیده‌ای که از گل بدبویی گرفته شده، می‌آفرینم.
هنگامی که کار آن را به پایان رساندم، و در او از روح خود (یک روح شایسته و بزرگ) دمیدم، همگی برای او سجده کنید!»
همه فرشتگان، بی استثنا، سجده کردند...
جز ابلیس، که ابا کرد از اینکه با سجده‌کنندگان باشد.
(خداوند) فرمود: «ای ابلیس! چرا با سجده‌کنندگان نیستی؟!»
گفت: «من هرگز برای بشری که او را از گل خشکیده‌ای که از گل بدبویی گرفته شده است آفریده‌ای، سجده نخواهم کرد!»
فرمود: «از صف آنها [= فرشتگان] بیرون رو، که رانده‌شده‌ای (از درگاه ما!).
و لعنت (و دوری از رحمت حق) تا روز قیامت بر تو خواهد بود!»
گفت: «پروردگارا! مرا تا روز رستاخیز مهلت ده (و زنده بگذار!)»
فرمود: «تو از مهلت یافتگانی!
(امّا نه تا روز رستاخیز، بلکه) تا روز وقت معیّنی.»
گفت: «پروردگارا! چون مرا گمراه ساختی، من (نعمتهای مادّی را) در زمین در نظر آنها زینت می‌دهم، و همگی را گمراه خواهم ساخت،
فرمود: «این راه مستقیمی است که بر عهده من است (و سنّت همیشگیم)...
که بر بندگانم تسلّط نخواهی یافت؛ مگر گمراهانی که از تو پیروی می‌کنند؛
و دوزخ، میعادگاه همه آنهاست!
هفت در دارد؛ و برای هر دری، گروه معیّنی از آنها تقسیم شده‌اند!
به یقین، پرهیزگاران در باغها (ی سرسبز بهشت) و در کنار چشمه‌ها هستند.
(فرشتگان به آنها می‌گویند:) داخل این باغها شوید با سلامت و امنیّت!
هر گونه غلِّ [= حسد و کینه و دشمنی] را از سینه آنها برمی‌کنیم (و روحشان را پاک می‌سازیم)؛ در حالی که همه برابرند، و بر تختها روبه‌روی یکدیگر قرار دارند.
هیچ خستگی و تعبی در آنجا به آنها نمی‌رسد، و هیچ گاه از آن اخراج نمی‌گردند!
بندگانم را آگاه کن که من بخشنده مهربانم!
و (اینکه) عذاب و کیفر من، همان عذاب دردناک است!
و به آنها از مهمانهای ابراهیم خبر ده!
هنگامی که بر او وارد شدند و سلام کردند؛ (ابراهیم) گفت: «ما از شما بیمناکیم!»
گفتند: «نترس، ما تو را به پسری دانا بشارت می‌دهیم!»
گفت: «آیا به من (چنین) بشارت می‌دهید با اینکه پیر شده‌ام؟! به چه چیز بشارت می‌دهید؟!»
گفتند: «تو را به حق بشارت دادیم؛ از مأیوسان مباش!»
گفت: «جز گمراهان، چه کسی از رحمت پروردگارش مأیوس می‌شود؟!»
(سپس) گفت: «مأموریت شما چیست ای فرستادگان خدا؟»
گفتند: «ما به سوی قومی گنهکار مأموریت یافته‌ایم (تا آنها را هلاک کنیم)!
مگر خاندان لوط، که همگی آنها را نجات خواهیم داد...
بجز همسرش، که مقدّر داشتیم از بازماندگان (در شهر، و هلاک‌شوندگان) باشد!»
هنگامی که فرستادگان (خدا) به سراغ خاندان لوط آمدند...
(لوط) گفت: «شما گروه ناشناسی هستید!»
گفتند: «ما همان چیزی را برای تو آورده‌ایم که آنها [= کافران] در آن تردید داشتند (آری، ما مأمور عذابیم)!
ما واقعیّت مسلّمی را برای تو آورده‌ایم؛ و راست می‌گوییم!
پس، خانواده‌ات را در اواخر شب با خود بردار، و از اینجا ببر؛ و خودت به دنبال آنها حرکت کن؛ و کسی از شما به پشت سر خویش ننگرد؛ به همانجا که مأمور هستید بروید!»
و ما به لوط این موضوع را وحی فرستادیم که صبحگاهان، همه آنها ریشه‌کن خواهند شد.
(از سوی دیگر،) اهل شهر (از ورود میهمانان با خبر شدند، و بطرف خانه لوط) آمدند در حالی که شادمان بودند.
(لوط) گفت: «اینها میهمانان منند؛ آبروی مرا نریزید!
و از خدا بترسید، و مرا شرمنده نسازید!»
گفتند: «مگر ما تو را از جهانیان نهی نکردیم (و نگفتیم کسی را به میهمانی نپذیر؟!»
گفت: «دختران من حاضرند، اگر می‌خواهید کار صحیحی انجام دهید (با آنها ازدواج کنید، و از گناه و آلودگی بپرهیزید!)»
به جان تو سوگند، اینها در مستی خود سرگردانند (و عقل و شعور خود را از دست داده‌اند)!
سرانجام، هنگام طلوع آفتاب، صیحه (مرگبار -بصورت صاعقه یا زمین‌لرزه-) آنها را فراگرفت!
سپس (شهر و آبادی آنها را زیر و رو کردیم؛) بالای آن را پایین قرار دادیم؛ و بارانی از سنگ بر آنها فرو ریختیم!
در این (سرگذشت عبرت‌انگیز)، نشانه‌هایی است برای هوشیاران!
و ویرانه‌های سرزمین آنها، بر سر راه (کاروانها)، همواره ثابت و برقرار است؛
در این، نشانه‌ای است برای مؤمنان!
«اصحاب الأیکه» [= صاحبان سرزمینهای پردرخت = قوم شعیب] مسلماً قوم ستمگری بودند!
ما از آنها انتقام گرفتیم؛ و (شهرهای ویران شده) این دو [= قوم لوط و اصحاب الأیکه] بر سر راه (شما در سفرهای شام)، آشکار است!
و «اصحاب حجر» [= قوم ثمود] پیامبران را تکذیب کردند!
ما آیات خود را به آنان دادیم؛ ولی آنها از آن روی گرداندند!
آنها خانه‌های امن در دل کوه‌ها می‌تراشیدند.
امّا سرانجام صیحه (مرگبار)، صبحگاهان آنان را فرا گرفت؛
و آنچه را به دست آورده بودند، آنها را از عذاب الهی نجات نداد!
ما آسمانها و زمین و آنچه را میان آن دو است، جز بحق نیافریدیم؛ و ساعت موعود [= قیامت] قطعاً فرا خواهد رسید (و جزای هر کس به او می‌رسد)! پس، از آنها به طرز شایسته‌ای صرف‌نظر کن (و آنها را بر نادانیهایشان ملامت ننما)!
به یقین، پروردگار تو، آفریننده آگاه است!
ما به تو سوره حمد و قرآن عظیم دادیم!
(بنابر این،) هرگز چشم خود را به نعمتهای (مادّی)، که به گروه‌هایی از آنها [= کفّار] دادیم، میفکن! و بخاطر آنچه آنها دارند، غمگین مباش! و بال (عطوفت) خود را برای مؤمنین فرود آر!
و بگو: «من انذارکننده آشکارم!»
(ما بر آنها عذابی می‌فرستیم) همان گونه که بر تجزیه‌گران (آیات الهی) فرستادیم!
همانها که قرآن را تقسیم کردند (؛ آنچه را به سودشان بود پذیرفتند، و آنچه را بر خلاف هوسهایشان بود رها نمودند)!
به پروردگارت سوگند، (در قیامت) از همه آنها سؤال خواهیم کرد...
آنچه را مأموریت داری، آشکارا بیان کن! و از مشرکان روی گردان (و به آنها اعتنا نکن)!
ما شرّ استهزاکنندگان را از تو دفع خواهیم کرد؛
همانها که معبود دیگری با خدا قرار دادند؛ امّا بزودی می‌فهمند!
ما می‌دانیم سینه‌ات از آنچه آنها می‌گویند تنگ می‌شود (و تو را سخت ناراحت می‌کنند).
(برای دفع ناراحتی آنان) پروردگارت را تسبیح و حمد گو! و از سجده‌کنندگان باش!
و پروردگارت را عبادت کن تا یقین [= مرگ] تو فرا رسد!
